Het dagboek van het vrijwilligerskorps

“De contributie zou met honderden euro’s omhoog gaan,” was getekend, Raymond Booms. De penningmeester was in een recent interview behoorlijk overtuigd in zijn antwoord op de vraag: “Wat zou er gebeuren als Foreholte niet meer kan rekenen op haar vrijwilligers?” Honderden euro’s erbij op de jaarlijkse factuur. Dat is nogal wat. Maar klopt de uitspraak wel? Is het niet een tikkeltje overdreven en hebben we hier te maken met een overbezorgd financieel bestuurslid dat ons leden een rampscenario schetst? Brutaal als we zijn, namen we als twee Foreholte-veteranen (naam bij redactie bekend) de proef op de som en gingen we zelf op antropologisch veldonderzoek uit. Gewapend met pen en papier liepen we een weekje op de Elsgeest rond en hielden onze oren en ogen open op zoek naar de stille krachten. En zo begon ons ‘Dagboek van het Vrijwilligerskorps’ al voor dag en dauw als ‘fly on the wall’ op de maandagmorgen voor een ouderwets potje factchecken. 

Maandagmorgen 08:30 Het weekend is nog maar net achter de rug, of de eerste vrijwilligers melden zich dienstplichtig in alle vroegte weer op de Elsgeest. Ja, eerst tijd voor een bakkie. “Heb je die achterlijke rode kaart van die linksback van NEC nog gezien? Wat heeft Foreholte 1 eigenlijk gedaan?” We tellen de koppen en komen toch al snel uit op een mannetje of 9.

Als de koffiepot echt leeg is en alleen de kruimels herinneren aan de berg verse gevulde koeken, beginnen de mannen zonder na te denken – ze hebben dit overduidelijk vaker gedaan – aan hun werk. Hans stapt in z’n tractor om de kunstgrasvelden weer in shape te krijgen. Jan repareert voor de zoveelste keer wat kapotgebrande netten. En de rest van het team pakt grof schoonmaakgeschut om het clubgebouw, de vergaderruimtes, wc’s en kleedkamers schoon te krijgen. De maandagochtendploeg in optima forma. Hoewel ‘maandagochtend’: dankzij een lange lijst aan klusjes keren ze iedere ochtend in de week terug op het sportpark. Groundhog Day op de Elsgeest.

Maandagmiddag 17:00 - De avond valt vroeg deze dagen. De eerste trainers zijn in voorbereiding op hun training. Ballen worden opgepompt, veldjes uitgezet, hesjes gesorteerd. Bijna 30 teams, variërend van de JO8 tot de selectie, maken deze maandagavond gebruik van de velden, de kleedkamers en het materiaalgebouw dat – ja, toegegeven, er zit tenslotte wel wat manuren in – er piekfijn uitziet.

Niet geheel toevallig lopen we Tjeerd Steendam, bestuurslid facilitaire zaken, tegen het lijf. Het hoofdbestuur komt even later die avond bijeen voor de wekelijkse bestuursvergadering waarin de belangrijkste zaken binnen de vereniging worden besproken. We vragen hem naar het materiaalgebouw dat onlangs is opgeleverd. “Hoeveel mankracht en uren heeft dat nou eigenlijk gekost, Tjeerd?” vragen we op een ‘Hart-van-Nederland’-hitserig journalistiek toontje. Een klein glimlachje verschijnt op het gezicht. “Dat is nogal een vraag. Wil je echt weten? Met de herontwikkeling van het sportpark zijn we al zo’n 10 jaar bezig met tientallen mensen. Het materiaalgebouw is slechts een topje van de ijsberg, maar ik gok zomaar voor dit project duizend uren.”

Maandagmiddag 20:30 - We hebben het wel voor gezien vandaag. Als we richting de parkeerplaats lopen, valt ons oog echter op het licht dat in de kantine schijnt. De bar nog open? Mooi. Hoewel de werkweek nog maar een dag jong is, kan een koude dorstlesser geen kwaad. Maar tot onze verbazing en lichte teleurstelling blijkt de kantine niet open te zijn voor bezoekers, maar wordt er druk vergaderd. We zien opengeklapte laptops, multomappen bomvol papier en heel veel koffie. De kantinecommissie (maar liefst vijf man sterk) besluit net haar vergadering. Even verderop zijn de vrijwilligers van het jeugdkamp nog druk in overleg. We kijken op ons horloge en noteren maandagavond 20.30.

Nog niet overtuigd van ‘het gelijk van Raymond’ stappen we de auto in en keren we huiswaarts. Een zwaluw maakt nog geen zomer. Maandagavond is gewoon een favoriete vergaderavond voor vrijwilligers.

Dinsdagavond 19:45 - We checken pas weer ’s avonds (met een licht schuldgevoel richting de mannen die in alle vroegte alweer bezig waren) en zien het vlaggenschip onder begeleiding van Mohammed Bougrine haar training afwerken. Ons blik scheert over het veld en een aantal extra koppen valt op: zo zien we een verzorger conditietraining met geblesseerden afwerken, zien we een assistent-trainer druk in de weer met pionnetjes en merken we op dat de grensrechter een kijkje komt nemen. En dat alles onder het toeziend oog van de Technische Commissie, die gebroederlijk langs het veld aandachtig naar de training kijkt. Wat blijkt? Ze missen geen training of wedstrijd en volgen alle ontwikkelingen nauw op de voet.

Nadat we ons rondje over het sportpark hebben gelopen – wederom alle velden bezet, 18 teams in de weer – kijken we nog even door de ramen van het clubgebouw. We zien Jan-Willem van Leeuwen met twee jeugdtrainers praten. En hey: is dat niet de loterij- en veilingcommissie in de bestuurskamer? We houden het voor gezien.

Woensdagmiddag 15:00 Het is woensdagmiddag als we weer de Elsgeest op komen rijden. We verwachten halverwege de week vroeg thuis te zijn – het vergaderen zou toch nu wel een keer klaar zijn? Op veld 1 zien we hoe de JO8 t/m de JO12 genieten van een extra techniektraining, terwijl we good old Johan Lijten met een enthousiaste en overtuigende stem keepers van de niet-selectieteams op eigen initiatief training geeft. Sowieso is het weer een drukte van belang met begeleiders, trainers en assistenten.

Als de avond valt, zien we een bekend gezicht: Martin Weijers. Hij staat op het punt om de kantine te openen; de overige senioren hebben namelijk hun vaste trainingsavond. We laten ons informeren en komen erachter dat Martin en Folkert iedere woensdagavond achter de bar staan. Bij navraag bij kantinecoördinator Katja blijkt dat er tientallen kantinevrijwilligers zijn die op vaste tijden, of eens in de 4 à 6 weken, een paar uur biertjes tappen, frikandellen bakken of koffie schenken. Hierdoor kan de kantine van woensdag tot en met zondag open zijn.

Nu we er toch zijn, nemen we plaats op een van de krukken. We laten onze eerste indrukken even bezinken. We verbazen ons niet eens meer als we de coördinatoren van het jeugdbestuur onder leiding van de nieuwe jeugdvoorzitter zien binnenlopen. Ook hun vergadering van dik twee uur zit erop. We werpen even een blik op de notulen en zien drie A4’tjes volgeschreven: Bert Vrolijk Kerstzaalvoetbaltoernooi, openstaande trainersvacature, communicatie, financiën. Het is allemaal de revue gepasseerd.

Maar dat hun vrijwilligerswerk ophoudt bij enkel vergaderen, is fout gedacht. Als we Remon van Es, coördinator O15 en O16, aan de bar het hemd van zijn vrijwilligerslijf vragen, komen we erachter dat het klusje (sorry, dat dachten wij echt) een KLUS is. Iedere dag van de week zijn de coördinatoren bezig om alles (!) in hun lichting in goede banen te leiden. En dat leidt dan weer tot vele uren appen, bellen, e-mailen met leden, ouders, trainers, begeleiders, andere coördinatoren. Het is nogal wat om alle kikkers in de kruiwagen te houden en iedereen tevreden te stellen.

Was dit nou wat Raymond bedoelde?

Donderdag 19:00 - Goedlachse John Evers begroet ons vrolijk als we de deuren van het clubgebouw openslaan. Hij is samen met Frits weer wekelijks stad en land aan het afbellen voor scheidsrechters. Want ja, iedere wedstrijd heeft toch echt een scheidsrechter nodig. Veel scheidsrechters draaien daarbij al dubbele diensten en de druk op het scheidsrechterskorps is dus enorm. Toch lukt het John en Frits - die mannen geven echt niet zomaar op - om iedere wedstrijd te voorzien van een leidsman. Maar hoe lang gaat dat nog goed? De zorgelijke, maar voldane blik van John na twee uur bellen zegt genoeg.

Omdat het gisteravond met de overige senioren net even te gezellig was – de oogjes waren klein deze ochtend – besluiten we het voor wat het is deze avond. We zien de kantine langzaam volstromen en kiezen eieren voor ons geld. Maar voordat we op de fiets stappen, nemen we tot besluit een extra rondje over het sportpark. We verwonderen ons over het gegroeide aantal reclameborden langs de velden. We staan even (en letterlijk) stil bij hoofdveld, veld 6 en veld 2 en proberen een inschatting te maken hoeveel werk de sponsorcommissie hieraan kwijt is. En hoe groot de betrokkenheid van vele lokale ondernemingen eigenlijk is. Niet alleen vrijwilligers, maar ook de gulheid van vele sponsoren, voornamelijk uit het lokale MKB, houden de vereniging draaiende.

Vrijdagochtend 10:00 - Hoewel het weekend – toch een climax van activiteiten – nog moet komen, spreken we alvast af met voorzitter Rogier Hoeijmans. We willen wel eens onze eerste bevindingen voorleggen en toetsen of onze waarnemingen wel helemaal compleet waren. Terwijl de maandagochtendploeg – hoe kan het ook anders – op de achtergrond geruisloos hun dagelijkse werkzaamheden voltooien, leest de voorzitter het klad aandachtig door. Ondertussen valt ons oog ook op het Ereleden-bord. Wat moet je daar wel niet voor doen om met je naam aan de muur te hangen? Zijn stilte doet ons even geloven dat we lekker bezig waren, maar het blijkt stilte voor de storm.

‘’Heb je Sjoerd van de vrijwilligerscommissie ook gesproken? Hij coördineert alle vrijwilligerstaken. En ik mis eigenlijk ook de Toernooicommissie, zij zijn druk in de weer met allerlei evenementen. De voorbereiding van het Edwin van der Sar-toernooi in april is nu al bezig namelijk. Veel vergaderingen gaan tegenwoordig ook digitaal en veel gaat ook via WhatsApp of de e-mail.’’

Het verrast ons, maar ook weer niet. We besluiten door te vragen. ‘’Ja, en ook de Veilige Elsgeest ben je niet tegen het lijf gelopen. Zij steken veel tijd in het veilig houden van ons sportpark en alles wat daarbij komt kijken. Ik weet dat ze nu bijvoorbeeld druk zijn met de vele verkeerd geparkeerde fietsen. En hebben jullie overigens onze communicatiekanalen wel eens goed bestudeerd?’’ 

We blijven het antwoord schuldig en pakken direct de mobiel bij de hand om te scrollen door de website en een aantal socialmediakanalen. ‘’Het is het dagelijkse werk van vrijwilligers die het leuk vinden onze club naast het veld levendig te houden. Ze beheren vele online (website, social media, pushnotificaties, e-mail, Een-Tweetje, narrowcasting) en offline communicatiekanalen (onder andere flyers, posters, boekjes) om leden en ouders zo goed mogelijk te informeren. Heb je ons trainingsschema wel eens gezien? Prachtig opgemaakt door designer Jelmer. Doet die ook gewoon naast z’n 40-urige werkweek.’’

We laten het tweede bakkie voor wat het is en bedanken Rogier voor zijn tijd. Met lichtrood op de kaken kijken we alvast naar de dag van morgen: toch een beetje D-Day in het vrijwilligerskorps.

Zaterdag 09:00 - Zaterdag. Het is een drukte van jawelste op sportpark de Elsgeest. Een mierenhoop aan auto’s, fietsers en mensen van jong en oud bewegen door elkaar heen. Een blik op het wedstrijdschema zegt genoeg: het is van vroeg in de ochtend tot laat in de middag volle bak. Vrijwilligers hebben hun plek achter de bar weer ingenomen, de bestuurskamer is bezet met jeugdcoördinatoren, scheidsrechters lopen naar hun veld, enthousiaste leiders coachen hun pupillen, grensrechters staan strak langs de zijlijn. En dat alles onder toeziend oog van honderden ouders, broertjes en zusjes, opa’s en oma’s.

Het doet ons goed ook weer de vaste gezichten van ‘t Winkeltje – Deborah en Marijke – te zien achter hun vertrouwde tafel. En ook de dames van de kledingcommissie onder leiding van Frank Dofferhoff zijn van de partij. Na een praatje blijken we ook hun activiteiten flink te hebben onderschat: ze zijn met 4 vrijwilligers sterk iedere dag bezig om kleding en materialen voor 1400 leden op orde te krijgen. En het traject van de volledig nieuwe kledinglijn heeft er behoorlijk ingehakt qua tijd en energie.

Terwijl we vanaf het terras naar Dames 1 (vrijwilligerskorps +5 erbij) kijken, krabben we ons even achter de oren.

Dit is dus wat Raymond bedoelde…

De woorden van penningmeester Raymond Booms liegen er dus klaarblijkelijk niet om. Zijn antwoord op de bewuste vraag legt een open zenuw van het amateurvoetbal bloot. Want een lokale voetbalvereniging als Foreholte kan alleen voortbestaan dankzij het enthousiasme van de 326 (we hebben het nagevraagd, niet geteld) onbaatzuchtige vrijwilligers. Maar liefst 14 commissies zetten daarbij de grote lijnen uit door te vergaderen, overleggen, te appen, bellen, e-mailen, te discussiëren wat nou het beste voor de club is.

Een realiteit waar we misschien de ogen voor hadden willen sluiten. Of simpelweg gewoon niet zien, omdat we niet iedere dag op de Elsgeest rondlopen. Maar dat er iedere week tientallen vrijwilligers in de weer zijn, voordat de bal überhaupt rolt, is ons nu wel duidelijk.

Het besef ter besluit. We hebben het eigenlijk best goed bij ons cluppie. Dankzij vele betrokken vrijwilligers die naast hun werk, hobby, familie, vrienden en dagelijks leven (en de druk en stress die daarbij af en toe kan komen kijken) een extra stapje zetten voor de vereniging. Soms klein (een aantal uurtjes om de zoveel weken) en soms heel frequent (iedere dag), maar allemaal met dezelfde passie en loyaliteit vanuit een rood-wit hart. En nee, het is echt niet altijd even leuk en nee, ze hebben er echt niet altijd even veel zin in. Maar ze doen het wel. Altijd en overal.

Met een lichte gêne tekenen we dit ‘Het dagboek van het vrijwilligerskorps’ op en vragen we ons na het schrijven van de laatste paragraaf openlijk af: ‘’Wat doe ik eigenlijk voor de vereniging?’’